Tatry

Ciemność z światłem walczy, lecz wygrać nie może
więc ucieka w niebyt, gdy światłość ją zmoże.
Słońce na nieboskłon wznosi się ospale
i rozświetli cudnie, i rozgrzeje hale.

A cisza – tak piękna i czysta jak rosa,
rozbrzmiewa w porannej serenadzie kosa.

Gdy wiatr szumi w drzewach i chmury przegania
przyjdzie na cię chwila, z domostwem rozstania.
Plecak spakowany i gotowe nogi,
czas w lasów zielone, bujne wkroczyć progi.

A cisza – tak słodka jak krople żywicy,
pachnie z dala w koło, jak kubik tarcicy.

Sosny niemo stoją, na stokach pochyłych,
myślą o przeszłości, o tych latach byłych
które przemijały. Kiwają głowami,
widząc jak wyruszasz, swych przodków drogami.

A cisza – tak gęsta, jak kosodrzewina,
nie wiesz gdzie się kończy, a gdzie się zaczyna.

Potoki srebrzyste, białymi kaskady,
przelewają Wody, ilości bez miary.
A strumień co oku i uchu jest miły
orzeźwia i chłodzi, i odnawia siły.

A cisza – jest w wodzie i biegu strumienia,
co mimo lat upływu, szemra bez wytchnienia

Chcę iść na szczyt i nigdy nie dotrzeć,
jak Syzyf wspinać się i upadać znowu,
bo gdy cel osiągnę i pot przyjdzie otrzeć,
zostanie mi wrócić do swojego domu.

A ja wracać nie chcę. Chcę zostać na wieki,
na zwilżonej trawie, zamknąć swe powieki,
wsłuchać się w pieśń ciszy i zrozumieć jedno
- na czym mego życia, ma polegać sedno.

A cisza – jak kryształ, świecąca swym blaskiem,
i sosny rosnące na stokach, pod laskiem
strumień szemrzący i stoków
kamieniste głusze,
powiedzą mi prawdę, gdy w góry wyruszę.

autor

3140

Napisany: 2013-07-19 Dodano: 2016-01-15 10:07:21

Ten wiersz przeczytano 1022 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie