Trucizna

Kim jestem ? Nikt tego nie wie
Nawet ja...
Moja dusza jest jak supeł poplątanych nici
Nie widać końca ni początku
Mój umysł, jeden wielki mętlik
W labiryncie życia gubi się
Serce- wciąż pod górę zmierza
Ręce-nowe przeszkody na drogę rzucają
Nogi-prowadzą w głębiny ciemności
Oczy-w nich pesymizm tylko kryje się

Jestem jak zagadka
Jak labirynt w którym wszyscy gubią się
Jestem trucizną, której gdy skosztujesz
Wypali całe wnętrze twe
Ukradnę twą duszę
Schowam i już nigdy nie oddam!

autor

Stephanie D.

Napisany: 2005-07-19 Dodano: 2005-07-19 22:31:42

Ten wiersz przeczytano 537 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie