Ty

Przechylam szklankę - Płyniesz z niej Ty.
Twoje słowa, Twoje krzyki – jednak moje łzy.
Odstawiam szklankę – Ciebie już nie ma.
Ale są słowa „Odchodzę...” – okrutna anatema.

Odchodzę od stołu i patrzę na Ciebie - na obrazie.
Widzę Ciebie wyraźnie, choć na malowidłach – pejzaże.
Odwracam wzrok... Patrzę raz jeszcze – lecz Ciebie już nie ma.
Ale są słowa wyryte w pamięci: „Bo życie to nie poemat...”

Słyszę Twój głos choć przysiągłbym, że włączyłem Mozarta.
Słyszę wyraźnie każde słowo, oglądam płytę – jest zdarta.
Podnoszę igłę i opuszczam znowu – winyl cicho trzeszczy.
A w głowie Twoje zdziwienie: „Zwariowałeś do reszty?!”

Zbiegam więc do piwnicy - tam nie znajdę Cię na pewno.
Lecz orientuję się szybko - Zeszłaś tu razem ze mną.
Znów widzę Ciebie na ziemi, krew i ja skulony - już przestałem Ci grozić.
A w głowie dalej słyszę Twoje pytanie... „Jak Mogłeś mi to zrobić?”

autor

Shinigami

Dodano: 2007-05-13 23:31:13

Ten wiersz przeczytano 508 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie