Uciekaj, Lola, Forest, Anielko!

pięknie napisany wiersz o rozczarowaniu miastem. Ja
mieszkałam na wsi. Wybrałam miasto. A zieleń ma 5
minut spacerkiem do Parku Róż, 15 minut spacerkiem do
Parku Śląskiego.

Miękkość drzew.
Jak Mateńka, jak czułość i miłość co zawsze w sercu.

re: Kasia/Katarzyna
Rozumiem, jeśli ktoś całe życie mieszkał poza miastem,
to z pewnością trudno mu się w nim odnaleźć, a co do
puszczy to Kampinos jest na wyciągnięcie ręki, w lecie
byłam tam dwukrotnie, las Bielański też duży, czy
Bródnowski, jest tej przyrody całkiem sporo, a ja
osobiście przez prawie całe życie mieszkałam w Centrum
i bardzo za nim tęsknię, choć mam doń 20 minut jazdy,
a dziś ogródki pdo domem i sporo zieleni, wiosną i
latem jest pięknie, a ja tęsknie za betonowym Centrum,
gdzie spędziełam większość mojego życia...
Tak poza tym to nie jest tak, że nie lubię przyrody,
bo na wieś często jeździłam jako dziecko, spędzając
wakacje u wujka i wspominam je bardzo dobrze, wakacje
na Mazurach czy w górach także, ale cały rok chyba bym
na wsi mieszkać nie chciała, bo jestem przyzywczajona
do miasta, choć np, ciągnie mnie w Bieszczady, żeby
było śmeiszniej:))
Pozdrawiam raz jeszcze serdecznie :)
P.S Oczywiście jestem za tym aby w mieście było jak
najwięcej zieleni przed każdym blokiem :)

Pierwsza strofa wiersza przypomina mi późne lata
osiemdziesiąte, kiedy moja córka przez telefon zdawała
mi relację z Nowego Jorku - szła przez dłuższy czas z
zadartą głową podziwiając wieżowce i omal się nie
przewróciła, bo weszła w ogromną kupę śmieci. Czyli
wszędzie tak samo. A wiersz refleksją napawa - jak
najbardziej.

Dziękuję za poczytanie! Wolny duchu - dzięki za Twój
wpis. Co do Warszawy - bardzo mi się spodobała,
mieszkałam tam 5 lat. Byłam nawet w rezerwacie
Natolińskim, gdzie robiłam pracę o dębach - to jest
jak kawałek puszczy w stolicy, imponujące! Warszawa
jest wyjątkowa. Ale ja jestem z tych, którzy miasta
nie potrafią pokochać... Inny zapach, inne dźwięki,
inny ból nóg po spacerze. Dla człowieka z małej
wioski, spod lasu, miasto jest zimne i nieludzkie. To
nagromadzenie ludzi na małej powierzchni, "chów
klatkowy"... Zwłaszcza jak kogoś nie stać na
posiadanie podwórka, zdrowe jedzenie. Może w
niektórych dzielnicach jest pięknie, ale mieszkać z
widokiem na bloki, nie posiadając ogródka - to
okrucieństwo. To moje zdanie. Znam osobę, której
marzeniem było mieszkanie w centrum w penthous-ie i...
zostaliśmy przyjaciółkami! Miejmy nadzieję że trend
wprowadzania zieleni i rozluźniania zabudowy zmieni te
fragmenty najbardziej patologiczne i da ziemi więcej
oddechu.

Ja też uciekam z miasta, choć ma ono niewątpliwe swój
urok, zwłaszcza gdy jest się młodym i ciągle gdzieś
pędzi, pracuje, jeździ...
Pozdrawiam serdecznie :)

Dlatego m.in. wyniosłam się z wielkiego miasta by być
bliżej natury i dobrze mi z tym :) Pozdrawiam

Wspaniały wiersz!
Bardzo prawdziwy, w swoim przekazie.

Pozdrawim.: )

Ciekawy wiersz. Pozdrowienia z Warszawy!

Msz w Warszawie jest bardzo dużo zieleni, tutaj się
urodziłam i nie mam zamiaru stąd uciekać, są parki,
choćby te największe - Łazienki królwskie, Park
Skaryszewski, /jeden znjapiękneijszych w Eropie,
kiedyś zajął czołowe miejsce w konkursie/ jest las
kabacki, pola Mokotowskie, bulwary nad Wisłą, park
Rydza Śmigłego bardzo rzoległy, naprwdę tutaj nie ma
samego betonu, jest ziepny Żoliborz, ogródki przy
domach np. w Wilanowie, na Ursynowie, na Pradze, nie
stanowczo nie ma samego betonu, ja stąd nie ucieknę,
bo mnie tutaj jest dobrze i kocham to miasto.
Pozdrawiam serdecznie Kasiu.