Ulotność (o krok za, o krok przed)

Wokoło tyle pięknych
form natury,
a mnie toczy rak
Już samo oddychanie powinno
się stać balsamem zdrowia
Widocznie ciąży nade mną
klątwa człowieka
rzucona przed wiekami
przez dowódców ze szczytów
niedosiężnych wież
ze snów
legendarnych armii masek
Ulotność
wrażeń nas i rzeczy
świat się zmienia
starzy świadkowie, drzewa i zamki
i formy zbiorowości
rozpadają się w ruiny
pośród ruin krążymy
i nowe wciąż wznosimy
w zaraniu skazane

Nie będą wiecznie stąpać
tą samą aleją moi następcy i oglądać
wiecznych kamiennych szczytów -
one też mają wyliczony czas
Nie będą wiecznie krążyły trolejbusy
i latały gołębie pocztowe
Życie nie jest nudą
tych samych zdarzeń
tych samych aktorów
w tych samych dekoracjach

Więc po co dążyć do ostatecznego wyzwolenia
Lepiej chcieć żyć wiecznie, aż będzie dobrze
Ale kto nie umiera z chwilą
ten tak naprawdę nie żyje
Nadmierna pamięć i czekanie to zamieranie

Silna wola chce naginać przeznaczenie,
aż puzel szczęścia wskoczy na miejsce,
ale balast pamięci już wyblakł,
a puzle świata przepłynęły w rzece czasu

Szczęście to negacja przeznaczenia,
ale to też cząstka mozaiki świata -
godziny śmiechu, młodości i słońca -
których istotą jest chwila,
radosny przepływ, radosne teraz
Szczęście nie jest tylko we wspomnieniu,
ale szczęście to bardziej dar niż zasługa,
choć zarazem to nasz wybór

Lecz nie można ciągle walczyć,
bo wszystko wyparuje
i zostaną tylko zmiany klatek i nirwana
i my zawsze o krok za, o krok przed
w tańcu z czasem -
deficyt woli w stawaniu się
jej przerost w walce zamieniającej się w czekanie

Lecz przecież świat to zmiany nie tylko klatek,
bo czasem pojawia się rozkosz i piękno
Wykorzystano szansę, wprowadzono
nasz słaby czynnik w mechanizm świata,
lub coś samo zalśniło na fali
milczenie, akceptacja, może nawet
moment panowania -
potem erozja

Nie radośni słudzy,
nie panowie,
a najczęściej niewolnicy praw
Świadomość tak rzadko zagnieżdża się
w swoim raju -
otwartym zamknięciu radosnym,
jak ptak szuka swego źdźbła rozkoszy -
swej misji

Chyba to te słońce rozkłada wszystko
chyba to w świetle się rozpuszcza
w nie powraca po odegraniu ról
Słońce też nie jest wieczne
Może w światło schroni się
to wszystko -
i słońce i deszcz i łzy
i skóra i oko i śmiech
"..a światłość w ciemności świeci
i ciemność jej nie ogarnęła."

Zjadłem bułkę i rybę,
miały kształt, ale znikł
Tak mnie zje morze światła
lecz zostało coś, coś
zostaje - masa równa się energia,
przepisy na bułki i ikra i zmiana -
na razie

Spotkali się i już
zaczęli się ranić, od początku
piszą kronikę bólu zadanego
i otrzymanego
To się nazywa przeznaczenie -
wzór który jeszcze nas obejmie

Rozpoznaję chorobę każącą odsuwać
od ust puchar rozkoszy,
która jak by nie okazała się
pusta i śmieszna i wulgarna,
i choć na początku taka czasem jest-
to nie powinna być odsuwana

Lecz potężny demon zaszczepiony mi
lub zrodzony we mnie
każe mi odsuwać od ust winogrona
Wiem, że powinienem go teraz pokonać
Bo to ostatnie chwile po temu
Ostatni moment
Dlatego carpe diem i nadzieja,
że nie jest za późno

Lecz dla zapewnienia sobie tego wszystkiego
potrzebuję nade wszystko, jako warunku,
jako środka wiodącego do celu -
spokoju duszy,
a mówiąc prościej -
zdrowia

autor

Belamonte

Dodano: 2009-10-18 11:28:55

Ten wiersz przeczytano 574 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Monolog Klimat Mroczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie