Waga, doł, macica i ołtarz

Dopóki się wychodzi z cienia na słońce
na zamgloną równinę nieskończoności życia
gdy się wypatruje oczy pełza jąka gubi ślady
gdy o oddech trzeba walczyć, to wtedy..
To wtedy się czujesz jak mityczny bohater
i rozumiesz ten ból matki i radość czynienia dobra
dla starców i psów, dzieci i roślin
I wylewasz na dnie poczucia swej bezsilności
najszczersze łzy i przeczuwasz cel istnienia
puzli życia i ich szukanie się
Na oślep, instynktowne, uczuciem myślą ciałem
dla uzyskania doskonałej całości
spoczynku wspólnego na jedną
wiecznie młodą noc

Dla nich pragniesz wyjść wreszcie z dołu
i powtórzyć w zdrowym ciele, w marzeniu
jeszcze raz to wszystko co teraz
tak rozumiesz, tak czujesz
Choć położyłeś się na szali
to jest to słabość
Pragniesz by życie zatoczyło koło
i byś już cały
w niedokończonej lecz działającej
nowej starej w połowie wyśnionej postaci
położył się na ołtarzu
zaryzykował życiem w walce o życie
a nie tylko próbował nie umrzeć jako żywy Nikt
przeniknięty pustką uciekający donikąd

Jaka to była rola?
.. z bieli i oceanu
do myśli i nerwów podłączonych do czegoś -
choćby na parę lat do wnętrza gościnnej macicy jej spojrzeń
Druga matka z wyściełaną aksamitem kapsułą
schronienie dla mnie i mojego dziecka
A może to była tylko wanna z hydromasażem
Chciałbym by porwali mnie kosmici
wymienili czule części, porozmawiali Nie chcą
Kiedy wyjdę na wolność
z lochu, dołu - macicy pompującej soki, muzykę
wszystko sobie przypomnę

Taniec nad przepaścią
ofiarę na ołtarzu poezji życia
walkę ze światem
o macice i ich pieszczoty,
o domy, rośliny, zwierzęta, wspomnienia - Teraz
w ryzyku ostatecznym, w pełni sił
dla gry o życie z drugiej strony zegara
by wybiła dwunasta -
a chwile przed zetknięciem wskazówek
będą się słodko dłużyć i napełniać
w wirowaniu, w teatrze zdarzeń
podwyższoną zdrową tonację

Po zatoczeniu koła znów gotowy wejść w życie,
w sferę śmierci, w przepaść, ale już nie w pustkę
Aktor grający wreszcie wyśnioną w lochu ducha rolę

Przeszło w świat
Tysiące myśli są pełne krwi
Przez prawdę, siłę i skupienie
dochodzi do siebie Ktoś
Zmieniając świat zmienia wreszcie siebie
Linoskoczek nad przepaścią powierzchni i wnętrza
stałości i zmiany
zanikania i powstawania

Do końca nie wiadomo
co powinno się dziać w filmie życia
Wiadomo jak - ma być dużo wrażeń, ryzyka i więzi
ma być wspólny sen, jak w kinie
Każdy gest musi osiągnąć swoją entelechie

Zawsze gdy zwracałem się ze wszystkim do wszystkiego w prośbach o wszystko
to adresatem byłem ja sam albo czcząca mnie widownia, a potem kobiety i Bóg
Może najwięcej zwracałem się do kobiet
O cośkolwiek z tej mieszaniny narcyzmu, egoizmu i dobrych chęci,
czyli zawsze o spełnienie dla siebie
Bóg to wyobrażenie mądrości tego co mnie otacza
i szansy na jakąś formę porozumienia z tym,
bo przecież tyle rzeczy stara się o twarz
zanim rozpłynie się we mgle

autor

Belamonte

Dodano: 2010-02-07 14:06:39

Ten wiersz przeczytano 779 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie