Wędrowiec...

Nawiedza opustoszałe
Pastwiska dusz
Dziś na imię jej bezsilność
Tak słaba i marna...

Niewiedzę nazwałeś
Niczym grzech i brud
Więc brudna szuka wiedzy
I duszy swej od dawien dawna...

Pod ciągłym ostrzałem
Artylerii oczu sów
Uczy wykluczać omylność
By nie trafiać na bagna...

Pokonała martwe i zaspane
Większości dróg
To ona-Wędrująca młodość
Z umysłem starca...

"...Jak śniąca o wędrowcu droga Do ciebie wyciągam ramiona..."

autor

.siostra.nożownik.

Dodano: 2006-10-10 20:32:05

Ten wiersz przeczytano 531 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie