zamyślenie

w zaciszu mroku osnuwam życie

cybernetyczne zachwyty zabierają codziennie duszę...

w uniesieniu nocnych wieczorów gładzę czule wilcze pyski

codzienność staje się taka prozaiczna
wczorajsze myśli zamikły może na zawsze
lubię łagodny zew wilka
lubię...

Dlaczego w codziennym byciu zapominamy o człowieku?

tak bardzo zapatrzeni w siebie
nie chcemy pomocy, mimo, że każdego dnia giniemy
ta nasza wirtualna rzeczywistość taka nam bliska
eony nieśmiertelności
oaza samozachwytu

niepotrzebna...

autor

przebiśnieg

Dodano: 2007-02-26 14:23:40

Ten wiersz przeczytano 838 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie