ZŁUDNY ODRZUCAM SPOKÓJ

Rzucam w kąt pióro! Odpycham karty -
Szyderczo patrzą niezapisane...
Lecz się zawziąłem, dosyć mam tego,
Choć mocno pragnę - świata nie zmienię!

Sąsiada nawet, co hałas czyniąc
Niedzielę świętą zamienia w piekło...
I paru innych. - O, ten chociażby,
Gdy już coś powie - polityk jakby.

Wiążę więc nerwy na spory supeł,
Zwykłą mi tkliwość zamieniam w beton -
Zobojętniały pod przysłowiową
Idę lec gruszą. Szukając czegoś...

Gapię się w głębię gwiezdnych miraży:
Zaświeci, zgaśnie, niektóra spadnie...
Przyznaję szczerze spokój odczułem
Święty do tego. - Pod zwykłą gruszą!

Lecz gdy po czasie bliski już stopnia,
Za którym wszystko: odlot... nirwana...
Zza ciemnej chmury, jeden, zbłąkany
Grom, który znakiem złowróżbnej burzy.

Odległej wprawdzie - za cieniem sadu,
W którym próżniaczę - zobojętniały...
...A jednak w środku Coś wybudziło
Zwracając z wolna dawną wrażliwość.

Obłoków odgłos? Zdał się być błahy...
- Odgórny jednak! Powodem zatem
Ślepca opadłych łusek być mógłby,
Który znów ujrzał – świat: stary, chory...

...Serca poruszyć, myśli... Pochwycić
Pióro kochane - pisać, co w duszy,
Jakże ułomnej... Nigdy wbrew sobie!

- O, jakże złudny ten święty spokój...

autor

wodnik2

Napisany: 2008-08-25 Dodano: 2008-08-26 00:16:51

Ten wiersz przeczytano 452 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie