Życie, życie...

Życie, życie... jak słoneczko mi zachodzisz
w tym wieczornym blasku zorzy, tak ci ładnie
nie uwierzę, że tym pięknem ty, mnie zwodzisz
że niebawem twoja jesień mnie dopadnie

Nie chcę liczyć dni, i godzin coraz krótszych
bo mi przykro, że tak nagle czas je zmienił
i tych myśli nie chcę, głębszych, bardziej smutnych
nieustannie zmierzających ku jesieni

Ja nie umiem też, od zaraz tak przekreślić
barwnych zdarzeń które wciąż się odradzają
nie potrafię w tej jesieni się określić
gdzie umieszczę te obrazy, co powstają?

I, we włosach moich srebra ciągle nie ma...
złoto, w sercu delikatnie, wciąż się mieni
czemu... twoich jeszcze świeży, barw poemat
nostalgicznie przypomina o jesieni?

Nie ponaglaj, choć mój stan nieco odmienny
nie zabieraj dla jesieni, wszystkich marzeń
daruj jeszcze, mym pragnieniom niejesiennym
blask słoneczny, nieprzeciętnych twoich zdarzeń.

autor

zofia

Napisany: 2006-10-18 Dodano: 2006-10-19 01:46:05

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie