Życiowy Teatr

Zimne mury bez znaczenia. Klasy przepełnione bezimiennymi. Za oknami brudny świat. Puste spojrzenia. Fałszywe twarze. Cholerna rutyna wylewająca się przez dziurki od klucza.

A ja jedyna się dziś uśmiecham.
I ironicznie przechylam głowę.
Wszystkich was zmiażdży ten życiowy teatr
Przygniecie was do ziemi, wyssie resztki radości…
Potrafię sobie uświadomić, że udajesz.
I potrafię udawać że nie mam świadomości…
Co się dzieje wokół mnie.
Nie musisz wcale wiedzieć, że daję radę.
Że mogę się uśmiechać, choć doskonale wiem.
Pochłoniemy samych siebie,
Zniszczymy szczerość i beztroskę.
Dzieci będą błąkać się w ruinach tego,
Co nazywaliśmy światem.
I pytać dlaczego, dlaczego, dlaczego…
I nikt im nie odpowie.
Bo wszyscy fałszywi będą w obłędzie i szoku.
A świat wypełni drwiący śmiech.
Histeryczny śmiech.

autor

bezskrzydła

Dodano: 2010-02-06 16:29:49

Ten wiersz przeczytano 546 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie