Była sobie przyjaźń...

Miała być dozgonna, bo w niej tkwiła siła.
Nie dociekali kto z nich przekroczył granicę,
sama przyznała, że z czasem go pokochała.
Nie wie, jak to się stało, ale zwariowałaby,
gdyby nie spełniła marzenia; zaryzykowała,
nie wiedząc, że kiedyś dozna rozczarowania.
Z natury nie będąc człowiekiem wylewnym,
skrzętnie skrywał przed nią swoje tajemnice,
których nie próbował lub nie chciał ujawnić.
Rozstali się, a ona wciąż nim pachniała.
Zniknął jej z oczu, ale w snach i w myślach
był obecny, nie dając o sobie zapomnieć.
Nie będąc typem wojowniczki, odpuściła,
nie chciała jeszcze bardziej serca ranić.
To on wcisnął ją w ramiona samotności,
zmusił, by poczuła gorzki smak rozstania.
Czy działał świadomie, tego nie dociekała…
Dzisiaj więcej znaczy, będąc sama,
niż wtedy, gdy przy jego boku trwała.
Zanim komuś zaufa, sporo czasu upłynie.

autor

_wena_

Napisany: 2021-09-16 Dodano: 2021-09-16 13:14:58

Ten wiersz przeczytano 5900 razy

Oddanych głosów: 90

Rodzaj Monolog Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie