krzesło

siedzę na pagórku
z którego widać szczyt biurka
ukoronowany wypolerowaną równiną
na której położone jest idealne miasteczko
z kolorowymi domkami długopisów
spinaczy, ołówków, pisaków
pogrupowanych w rodziny o tych samych
zdolnościach i upodobaniach


nie ma między nimi kłótni i zastrzeżeń
od czasu do czasu spotykają się nad jeziorem
kartki
a nawet wspólnie łowią
przepływające od lewej do prawej
ryby
smukłymi ławicami wersów


bawią się czarnymi muszelkami
i drobnymi kamyczkami liter
zdarzają się też rozgwiazdy


w oddali
na horyzoncie miasteczka
białe grudy łabędzi
puszą się
ulepione z pogniecionego papieru


strzępy mew
które nie śmieją się cynicznie
i nie płaczą
spokojnie przypatrują się
pogodzone ze swoim przeznaczeniem


z tego wygodnego pagórka
obitego pluszem żółtego mchu
obserwuję
łańcuchy górskie szafek
o bezpiecznych, oznakowanych alfabetycznie
szlakach
wśród chmur
koronkowe mosty
pajęczyn
gdzie zamieszkała Arachne
moja milcząca przyjaciółka


pode mną pęknięcia w podłodze
mroczne jaskinie szczelin
i wszelkie niedoskonałości
wyłażące z nich nocą
niepostrzeżenie za dnia
tumany kurzu
przebiegłość długowiecznej myszy
na którą poluję od 20-stu lat
mrówki tępione kuszącym proszkiem
stara podarta skarpetka
pinezki, oczywiście z szablą
na sztorc

nieudany wiersz
wstydliwie porzucony


tam jest zimno i wrogo
tutaj ogrzewa mnie słońce
w lampie
przez szybę widzę prawdziwe drzewa

a nie te z bibuły na drucie
w idealnym mieście


i prawdziwych ludzi
choć ci w ramkach z tombaku
też wyglądają pięknie


a do tego Kurt Vonnegut zaprasza
na śniadanie mistrzów
możemy je zjeść nawet wieczorem


wielbię to moje krzesło
i pozycję jaką mi daje
w tym małym zamkniętym
świecie

autor

Marta Surowiecka

Napisany: 2018-04-09 Dodano: 2018-04-09 23:16:02

Ten wiersz przeczytano 597 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie