Nałóg

Pogrzeb ta panna miała skromny, nie było plebsu zbyt wiele
Jak gwiazd czuwanie, jak słońca promyk stali nad trumną w kościele
Patrząc na blask ten niepozorny, mogli uwolnić swe żale
Przeminie dzień, jak ostrza skowyt, co zabił ją w miejskim upale

Inna to panna teraz związana, stoi przy słupie zdyszana
Kąpiel rozpocznie się nieustanna, zostanie z popiołem zmieszana
Bo taki jest los, gdy ktoś dla człowieka się staje prawie nałogiem
Życie, kochana, nie dla robaka, nie myl włóczęgi z Twym Bogiem

Płacz tylko słychać, morze wylało, czara się prawie dopełnia
Pająka z sieci coś przegoniło, wola się Pana wypełnia
Narzucić mogę swoją biel ciała, oczyszczę siebie z przewinień
Czy ona wiedziała, kiedy tam stała, że słowo stanie się czynem

Ziemia jest płaska, moze tak myślisz, zobaczysz, gdy wzlecisz w wyżyny
Mądrość, ma panno, to nie tylko łaska, to symbol strapionej dziewczyny
Każdy kto wierzy, że może bez chwili wstąpić w krąg piekła bez winy
Niech lepiej się stara pójść prosto do nieba, nie spotka tam mojej krainy

autor

nowik13

Napisany: 2013-08-08 Dodano: 2015-03-16 00:13:45

Ten wiersz przeczytano 618 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie