Pochwała Poezji

Poezjo,
Matko duszy mojej

Kiedy wzniesiesz mnie
na wyżyny życia
zatopisz w
marzeń dobrobycie
słodkim i upojnym...?

Kiedy zagłuszysz
ten stary jak świat
werterowski ból...?

Kiedy wreszcie mnie usłyszysz
i przemówisz doń
choćby nawet byłoby to gorzkie
"Nie tędy droga Twa..."

Poezjo!
W Twym luksusie pławić się oczekuję
Gdy tak naprawdę nawet do
stóp dosięgać Ci nie mogę...

Gdy tak naprawdę Twój blask
zabija me spojrzenie
a melodyjność Twych wyznań
splata się w nóż tak dotkliwy

Twa uroda
moim onieśmieleniem
moim grobem
moim granitowym, głuchym kamieniem
mym zaciśniętym na szyi rzemieniem

Dziś cząstkę mojej duszy
zaprzedaję Tobie
nie czekając już na
żaden poklask
nawet na najmniejszą
falę uniesień

Nie dostąpię już Twych łask
Twego zaszczytu
Bóg ręki mej do Ciebie
nie prowadzi

Zatracona w Twym uwielbieniu
Zakochana w swym cierpieniu

Wszakże...
Ars longa, vita brevis?

59/121

autor

Malinaa

Dodano: 2007-03-04 01:32:38

Ten wiersz przeczytano 940 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie