Posmutnianka
Ciemnieje niebo. Wiatr się rozhulał.
Chmury szaleją
w czarnych koszulach
ponad dachami. Powiało grozą.
Obok latarni
cienie się mnożą
wielkie, kościste. Każdy się dwoi.
Spadają krople deszczu,
a po nich
błyski i grzmoty. Zadrżała ziemia.
Burzy się niebo,
a ciebie nie ma.
Zosiak
autor
Zosiak
Dodano: 2020-07-24 10:40:11
Ten wiersz przeczytano 4755 razy
Oddanych głosów: 132
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (117)
Dla mnie rewelka ! Pozdrawiam :)
A i burza "razem" weselsza =]
Pozdrawiam optymistycznie :))
Ależ szczegółowy obraz burzy. Moje wielkie oklaski i
ukłony.
Bardzo sugestywny opis burzy - również tej od... myśli
:))
Dobra posmutnianka, ale wiem, że możesz zrobić by była
jeszcze lepsza;
patrz - tutaj zbyt blisko siebie 'wielkie'
"wielkie, kościste. Każdy się dwoi.
Spadają wielkie krople,
a po nich..."
-------------
I wiem, że z tym sobie poradzisz.
Za klimat +++++++++++++++++++
Jestem!
Kiedyś tak samo drżałam o syna, gdy szalała burza, a
jego nie było w domu... Oddałaś ten nastrój doskonale,
Zosiu :)) Serdeczności :) B.G.
Pięknie (choć groźnie i smutno)
Stworzyłaś nowy gatunek POEZJI.
Zosiakowy...
Słonecznego dnia, Zosiaczku :)
Pięknie. Pozdrawiam:)
Zosiaku, u mnie tez burza, ale jakże inna ;) Piękny
wiersz!
Miłego dnia :)
Piękny wiersz :)
Pozdrawiam serdecznie.