Sąd Ostateczny

Po tej ziemskiej wędrówce, gdy czs spuści z tonu,
Szare deski dębowe, ziemią przysypano.
Klęczę jeszcze nad grobem, nie wstając z pokłonu,
Aby wodą święconą trumnę mą polano.

Ciężkie, gorzkie, słonawe, łzy mego dziedzictwa,
Czarny welon na głowie nie młodego ciała.
Czytam kartkę z adresem duszy posłannictwa,
Co na świeżej mogile, piętno swe wylała.

Już o nic nie zapytam, nigdy więcej ciebie!
Nie zmyli mnie ponownie mój rozum stateczny,
Tam beznamiętna głowa rozkłada się w glebie,
Nadszedł już czas spotkania i sąd ostateczny.

autor

Andrzej Pik

Dodano: 2005-09-19 20:43:23

Ten wiersz przeczytano 461 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie