Smutek

Kiedyś byłam taka własnie smutna

Jaki jesteś mój smutku?Wychodze Ci dziś na spotkanie.
Śpi cały dom, jest cicho a mysli moje nie chcą podarować mi snu.
Sama nie wiem juz tego jaki czas dzis nastanie?
Inna noc, ma samotnośc, mój niepokój po dniu.

Nawet moje zamyslenie jest jak wedrowiec którego nikt do siebie nie przytula.


A samotnośc tak boli, tak zawiesza najmocniej jak może.
Nie pomaga juz nawet milczenie,ni wieczorna zaduma.
Czy mam prawo powiedzieć-dopomóz mi Boże?

Świat tak w miejscu tez stanąl albo ja nie chce isc dalej. Ktos na zawsze odchodzi wiec rozmyślam skąd mam wziąc woal wielki by chronić Twoje skrzydła od mej prostej ludzkiej męki?

Przeznaczenie jest arką, czas potopu to smutek wedrowca.
Gdy odeszłas daleko powiedz jak my mamy tu zostać?
Takie małe pragnienia, bardzo proste marzenia
mnóstwo łez na policzkach gdy już Ciebie tu nie ma.

Dzis sił mi brakuje w mej ziemskiej obudzonej wiosnie.
Prosze moich przyjaciol- wspomożeniem mi bądzcie.
Jestem jak mały promyk który sewgo krzyża nieśc nie potrafi
mam w Was wielkie oparcie w swego życia fotografii.

Paulince i przyjaciołom dzieki którym smutek przemienił sie w zrozumienie

autor

Harima

Napisany: 2005-03-22 Dodano: 2005-08-10 19:12:26

Ten wiersz przeczytano 410 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie