Spoglądają na mnie umarli

Kamienne płyty porośnięte mchem,
zapomniane.
Dostrzegam napis: „Tu leży (…). Żyła (…)” – dalej – urwane w połowie zdania. Zatarty ślad.
Uśmiechnięta kobieta wpatruje się we mnie z czarno-białej fotografii,
wodzi za mną namiętnym wzrokiem, kiedy mijam jej grób.
Obok, na trawie
leży zwiędnięty pęk białych melancholii.
Ogarnia mnie chłód.
Kto tak cicho do mnie mówi? Nie, nie mówi nikt,
to wiatr przemyka po bezlistnych gałęziach kasztanów i deszcz coraz bardziej nasącza korzenie.

Odbijają się w kałużach natrętne mary,
jakieś senne widziadła szarego dnia.
Zamykam oczy – widzę je,
otwieram – są tuż nade mną – potargane i skłębione od wewnętrznego ruchu.
Ogarnia mnie dreszcz.
Kto tak cicho do mnie szepcze? Nie, nie szepcze nikt,
to liście przesuwają się po wilgotnym asfalcie alei i deszcz coraz bardziej nasącza
ziemię.

Kolejna nagrobna płyta, za nią – następna.
Grób dziecka,
cały rząd dziecięcych grobów z wyrzeźbionymi rączkami skierowanymi do góry,
jakby chciały się wyrwać,
wyszarpnąć z wiecznego cienia.
Ogarnia mnie lęk.
Kto tak cicho łka? Nie, nie łka nikt,
to matka tuli do piersi syna z przestrzeloną skronią i deszcz coraz bardziej skapuje
z jej kamiennych oczu na jego twarz.

(Włodzimierz Zastawniak)

autor

Arsis

Napisany: 2016-01-15 Dodano: 2016-08-14 00:58:40

Ten wiersz przeczytano 537 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie