Urok

żebym więcej nie próbowała..

Ostatnie tchnienie powoli mija,
Ostatnim tchnieniem jeszcze żyję
Ten smutek w koło po chorej gładzi mnie głowie
Gęsty mrok ciało spowija we krwi osnowie

Kropla po kropli upływa
z łoskotem spada na pustą ziemię
Jeszcze przed chwilą świat był więzieniem
teraz mu mocy ubywa
Ciepłym wspomnieniom myśli oddaję
Tak nieprzytomne i omdlałe
Kropla po kropli - życie zapomniane..
Oczy strudzone wilgocią i łez smakiem
Dziś przypatrują się mimo woli
jak Wielki Artysta czerwienią naznaczył dzis ostrzem przecięte
więzy niewoli

Kropla po kropli z trudem sunie
Kradnąc ostatnie tchnienie
Świat nie zrozumie, że życie bywa nieprzyjacielem
Im bardziej w dół ucieka
tym bardziej pewna tego

Nikt nie obudzi mnie już więcej
Nikt mi nie zrobi nic złego..

nie próbuję..

autor

Nathalie Sage

Dodano: 2005-04-28 21:09:40

Ten wiersz przeczytano 584 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie