W zadumaniu

Cicho skrada się ciemność między alejkami,
czarnym kirem okrywa noc miejsce zadumy,
gdzie już wkrótce przybędą ludzi całe tłumy,
by na chwilę je olśnić iluminacjami.

Jeszcze spokój, a cisza sprzyja mym refleksjom
o czasie, który ludzi traktuje tak samo,
więc bez względu na wszystko za żelazną bramą
odnajdą wieczny spokój na przekór sugestiom,

że jeden od drugiego lepszy czy bogatszy.
Tu leżą obok siebie, tak samo skończyli
wędrówkę poprzez życie i swój los tułaczy.

Żaden nie wytargował dłużej ani chwili.
Wzdłuż alejki cyprysy mówią o rozpaczy,
lecz i nieśmiertelności tych, co uwierzyli.

autor

fatamorgana7

Napisany: 2019-11-01 Dodano: 2019-11-01 09:38:56

Ten wiersz przeczytano 5047 razy

Oddanych głosów: 133

Rodzaj Sonet Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie