zaw.sze

.




Gubiłam się i szukałam spojrzeń.
Były zbyt nieoczywiste, żebym mogła
utrzymać je kurczowo przy sobie,
zaliczając do tych uchwyconych.

Myśleli, że na nich patrzyłam,
a ja błądziłam w mglistej puszczy wspomnień,
nie otwierając już oczu, by nie uronić zieleni,
nie zgubić się w pułapce własnych przyrzeczeń.

W moim świecie ziemia była księżycem.
Jego pył rozdmuchany i dokładnie ukryty,
w każdym zakamarku mojej niepokornej myśli,
tęskniącej za odrobiną zapomnianej jedności.

Weszłaś do mnie przez zamknięte drzwi,
przysiadłaś zawstydzona w kąciku mojej duszy
którą odnalazłaś pod lewą powieką.
Twoja skóra - moja pierwotna tęsknota.

Zeszłaś po drabinie słowa w głębię
mojego nieufnego świata z origami, słuchałaś uważniej niż stado krzyczących żurawi,
mówiłaś o nagich drzewach i bezradnej Maryi.

A ja już wiedziałam, że uwierzę w „na zawsze”.







.

autor

Fileo

Napisany: 2021-08-07 Dodano: 2021-08-07 14:21:12

Ten wiersz przeczytano 906 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie