Samotni wśród tłumu

Czy warty ten błękit nieba
błękitu tych oczu?
Czy warte te dłonie
życia na poboczu?
Czy warte nienawiści
tak piękne słowa?
Nie możesz być w kiści,
musisz się schować...

Bo jedna istota
lepsza od swych braci.
Choć to marnota
więcej nawet znaczy.
Znak zapytania na twarzy,
wielkie oczy strachu.
cel życia się marzy,
a w gałkach pełno piachu...

Gdy się rodzisz wiesz,
że wielki będziesz...
A gdy umierasz
widzisz już tylko nędzę.
Całe życie zmarnowane
na samotną filozofię,
Cała wędrówka spędzona
na podróży w oknie.

Oni patrzą
na zbluzganą twarz
błotem kłamstwa
całego świata...
Spiętrzone łzy smutku
i krew samotności
w wiosennym ogródku
zła niestrawności...

I idziesz ulicą
samotny wśród tłumu
z tak bladą licą
jesteś swym guru...
I pierwszy raz
od lat wielu...
uśmiechasz się...
Uśmiechasz się do czarnego kruka
tak odmiennego od siwych wróbli...
A kruk?
Uśmiecha się do ciebie...
a później?
samotnie się wzbija... i znika na niebie...

autor

Dead_Doll

Dodano: 2009-03-10 20:03:28

Ten wiersz przeczytano 635 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie