Każdy ranek

Brutalnie wrzucony do świadomość poranek
Wita snopem chłodnego blasku,
Sen odpływa w niepamięć,
A myśli przylatujące w pośpiechu
Trzepocą nad głową.

W lustrze cudza twarz
Przygniata niechcianym spojrzeniem.
Ciało mechanicznie tańczy w rytmie podświadomości.
Pozlepiany nocą czas
Rozpada się na samotne sekundy.

Próżnia wypełnia resztki świadomości,
Która uporczywie trwa
Nie godząc się na przegraną,
Jakby na przekór konieczności.
Wiszę rozpięty pomiędzy tymi biegunami
Nie mogąc upaść.

A na horyzoncie wiatr z zapałem lepi surowe posągi
Otulone aksamitem powietrza.
I tylko one znają bolesną szczerość poranka.

autor

Enidras

Dodano: 2006-01-03 00:05:16

Ten wiersz przeczytano 770 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Zimny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie