Markotna dusza

Zdradzona przez świat
Obdarta ze skóry
Otulona ołowianym,zimnym płaszczem

Markotna dusza zamknięta w milczeniu
Sama jak cierniowy krzew
Stoi i wypija toksyczną krew

Nie wie kiedy odejść
I nie wie kiedy się zatrzymać
Nie wybiera,gdyż nie ma wyboru

Cierpi,lecz tego nie okazuje
Jej życie w egzystencji się tli
Zaprzecza i w bezwładność ucieka

Zapomnienie,strata,odrzucenie
Przez ból traci własne sumienie
Trzyma w dłoniach zatrute,czarne kamienie

Cień – jej tajne schronienie
Dusza – chaotyczne unicestwienie

Zamknięta w ciemnym lochu
Krzyczy i z chciwych ramion się wyrywa
Jakby znalazła się na jawie półżywa
Kłamstwo jej prawdę ukrywa

Rzeka we własnych łzach tonie
Przyjaciel stał się wrogiem

W okruchach ciemności zaplątana
Niebieski promień ja od celu oddala

Pyta: czy to niebo czy piekło?
Ranne serce jej dusze urzekło
Cierpienie uniosło ponad skały
Wiara – jedyny promień zagłady
Markotna dusza nigdy nie złamie swej zasady

autor

pisareczka

Napisany: 2009-05-27 Dodano: 2009-06-03 22:05:11

Ten wiersz przeczytano 575 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie