"Płynąć własną rzeką"
Jakże samotność bywa okrutna,
chociaż w pokoju ich dwoje jest,
noce bezsenne, wycie do okna -
tylko złośliwość, jak mary sen.
Spieniona rzeka tęsknot ogromnych,
zabiera wszystko, co daje los,
nie słyszy serca, gdy głośno krzyczy -
a każdy sens ulatnia się z nią.
Wyciągam dłonie, szukam pomocy,
żeby zakończyć banalny rozdział,
zmieniam kierunek, otwieram oczy -
spróbuję sama, już się nie poddam.
autor
Ola
Dodano: 2016-08-17 13:37:51
Ten wiersz przeczytano 3687 razy
Oddanych głosów: 125
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (143)
Ładny, rytmiczny wiersz. Podoba się.
Miłego!
Pozdrawiam Wszystkich i dziękuję:-)
Olu, masz rację że smutna jest samotność we dwoje.
Pozdrawiam:)
Och Ola, oby jak najmniej tej strony zycia.
+ :))
Serdecznie pozdrawiam
hej hej gdzie się posiałaś Panienko z okienka Ja się
pytam ?
Odreaguję odpocznę i moze coś tam szkrobnę a póki co
CMOK na pogodną noc Oluś Masz @
Twój wiersz pasuje jak ulał do sytuacji pewnego
małżeństwa w moim sąsiedztwie - zawsze robi mi się
przykro gdy o tym słyszę, szkoda, że nie znajdują
lepszego rozwiązania swoich problemów - Pozdrawiam
Oleńko bardzo - bardzo dziękuję za pamięć i komentarz
Pozdrawiam Serdecznie
Dziękuję
Miłego wieczorku:-)
samotność we dwoje boli
jestem wdzięczny
przeczytałem zrozumiałem i plus daję
Sami sobie w życiu sterem i okrętem.Często się
zdarza,że pozostajemy samotni, nawet w tłumie ludzi.
Serdeczności Olu.
Miłego popoludnia:-)
Isiu
Damahiek
pozdrawiam i dziękuję
A Ciebie Halinko53 raz jeszcze przepraszam