Rozgałęzianie perspektywy
Gdy śnię o lesie, zamieniam się w
drzewo.
Czytam topografię nieczytelnych ścieżek,
pochylam się, rozmawiam z liśćmi,
rozczesuję włosy trawom.
Lubię ciszę.
Ta to dopiero gaduła - wszystkich
przekrzyczy.
I wszystko wie najlepiej.
Kiedy przychodzi deszcz - płaczę.
Przytulam głowę do samotnej sosny.
Gdy budzi się słońce,
wyrastają nam w butach uśmiechnięte
kwiaty.
W nocy zajmuję się duszoznawstwem:
moralnością jemioły,
płaczliwością wierzby,
jąkalstwem echa.
Na starość stałem się sentymentalny.
Coraz bardziej nie chce mi się budzić.
autor
BordoBlues
Dodano: 2019-06-09 10:54:08
Ten wiersz przeczytano 7158 razy
Oddanych głosów: 138
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (181)
Jak to dobrze rozumieć przyrodę. Gdyby mogła z nami
rozmawiać. Dużo byśmy usłyszeli o sobie. Podoba mi się
wiersz.
*duszoznawstwa :-)
Ja do Twojego "duszoznawstawa" dołączyłbym jeszcze
oczyszczającą moc lipy :-) Przepiękny wiersz, czytam,
nie wiem, który raz, i uśmiecham się serdecznie :-)
Pozdrawiam :-)
Witaj Arku:)
Też jestem bardzo sentymentalny.Może to i wiek nas do
tego przyucza:)
Pozdrawiam:)
Sorki; przyjaznego
Witaj,
to bardzo mojemy sercu miły tekst.
Symbioza z naturą.
To jedyna droga do zachowania przyjanego
człowiekowi swiata.
Z podziękowaniem i pozdrowieniami.
Witaj BordoBlues.
Życie na łonie natury trzeba rozumieć, aby poczuć tą
mistyczność- i przez to stajemy się jego częścią.
Fantastyczny wiersz.
Moc serdeczności.
Wspaniały wiersz Arku,coś w tym jest ... ja także
jestem co raz bardziej...pozdrawiam słonecznie :)
...nie robię tego zbyt często, aby posługiwać się
czyimś komentarzem...dziś brak słów, zatem
za Ignotusem, - podkorowo...
spokojnej nocy Artku, dzięki za zaproszenie:))
Bardzo dziękuję wszystkim dzisiejszym gościom za
przesympatyczne komentarze.
Roxsano, Twój komentarz o tajemnicach leśnych ścieżek
jest czystą poezją.
Facet gdy robi się sentymentalny...to
fajnie.Pozdrawiam Arku.
podkorowo
Wcale Ci się nie dziwię, że po takim śnieniu nie masz
ochoty się budzić.
Tak sobie myślę, że lasy maja to do siebie, że często
wodząc ludzi tajemnicami swoich ścieżek, przepełniają
ludzkie dusze sentymentalnymi odcieniami
Ciekawy wiersz.
Pozdrawiam i miłego wieczoru życzę.
I ja tak mam...coraz bardziej mnie ciągnie do natury
:) Z podobaniem i pozdrowieniem :)
Podoba się "skąpanie" w lesie.
Pozdrawiam